Oyunun adı "Mini mini bir Ada doğdu"

Sabah saat 09.00. Bir sms aldım. Okurken kalbim tekledi derler ya. Öyle oldum resmen. Canımızın içi, Ada'cığımız geliyormuş. Duramamış daha fazla. Canı sıkılmış, bir an önce aramıza katılmak istemiş. En az bir ay erken geldi. Hazırlıksız yakaladı bizi. Belki böylesi iyi de olmuştur. Planlı olsaydı gergin bir bekleme süresi geçirecektik. Neticede kucağımızdaki şeyin kilosu biraz düşük o kadar. Hem böylesi de çok güzel. Mini minicik bir şey. Herşeyin küçüğü daha çok sevilir ya:) Kedi yavrusu, civcivler, buzağılar, kuzular, bütün ders kitaplarında bunlardan sevimli diye bahsedeler:)

Mesai ne zaman bitecek ben de gidip Ada'yı göreceğim diye akşamı iple çekiyorum. İçim içime sığmıyor, onu çok merak ediyorum. Bütün yol boyunca onu düşündüm. Yani bir bebek en fazla neye benzeyebilir. Yine bir bebeğe di mi? Ne farkeder, ben onu kimlere, nelere benzetmedim ki. Onu görmediğim her an onunla ilgili benzetmelerim de artacak. Bir an önce bu duruma son vermek lazım.

Odaya girdiğimde arkadaşımı görmedim bile, direkt gözüm Ada'yı aradı. Sanki yıllardır tanışıyormuşuz da birbirimizi uzun yıllardır görmemişiz gibi bir durum vardı. Onu çok özlemiştim. Hemencik beşiğin yanında aldım soluğu. Uyuyormuş, kıyamadık uyandırmaya. Küçük bir melek o. Ama çok bekleyemeceğim, o da benim geldiğimi anlamış olacak ıh mıh ediyor. Uyandı işte uyandı! Bu kadar güzel bir bebek olabilir mi? Olamaz heralde. O kadar tatlı ve şirin ki. Ağzını açtı, acıkmış belli. Heyhat ağlamıyor, hiç çığırtkan değil. Bebek dediğin ağlar ama bu uslu. Çok çok şeker bir şey. Annesi de çok iyi. Baba çok heyecanlı, o kadar mutlu gözüküyor ki. Oğluşu kucağındayken dünyayı unuttu sanki. Başka bir boyuta geçtiler. Bakmaya kıyamıyor oğluşuna.

İşte Dünya Tiyatrolar Günü'ne yakışan, dramatik aksiyonu sağlam bir oyun... Öyle sanıyorum ki her sahnesi çok heyecanlı geçecek...

Ada'mız aramıza hoş geldin... Hayatımıza mutluluk ve heyecan kattın...